养生论嵇康〔魏晋〕世或有谓神仙可以学得,不死可以力致者;或云上寿百二十,古今所同,过此以往,莫非妖妄者。此皆两失其情,请试粗论之。 夫神仙虽不目见,然记籍所载,前史所传,较而论之,其有必矣。似特受异气,禀之自然,非积学所能致也。至于导养得理,以尽性命,上获千余岁,下可数百年,可有之耳。
为启发嵇康进一步阐述其养生思想,经常与嵇康一起合作打铁的向秀写作了《难嵇叔夜养生论》,以世俗见解立意,肯定了“口思五味,目思五色”是“自然之理”、“天地之情”,主张“开之自然,不得相外也”,又认为必须“节之以礼”,“求之以事,不苟非义”,由此推及人的社会心理和欲求,如名利富贵等,从而强调合“...
嵇康认为,“养生”之道的根本,在于洞悉生命的目的,做到“形神相亲,表里俱济”。即人们的某些基本欲望是合理的,是养生必备的基本前提条件。嵇康认为,“养生”之道的另一根本在于“知足”。
故修性以保神,安心以全身,爱憎不栖於情,忧喜不留於意,泊然无感,而体气和平。——嵇康 《养生论》,三国嵇康撰,是我国古代养生论著中较早的名篇。本文论述了养生的必要性与重要性,主张形神共养,尤重养神;提出养生应见微知著,防微杜渐,防患于未然;要求养生须持之...
1、嵇康养生论世或有谓神仙可以学得,不死可以力致者;或云上寿百 二十,古今所同,过此以往,莫非妖妄者。此皆两失其情,请试粗论之。夫神仙虽不目见,然记籍所载,前史所传,较而论之,其有 必矣。似特受异气,禀之自然,非积学所能致也。至於导养得理, 以尽性命,上获千馀岁,下可数百年,可有之耳。
《养生论》系中国养生史上第一篇较全面较系统的养生专论。作者嵇康(公元224—263年),三国魏文学家、思想家、音乐家、养生家,“竹林七贤”之一。他“恬静寡欲,含垢匿瑕,宽简有量”,并“常修养性服食之事”。他蔑视权贵,憎厌邪恶,刚直不阿,惨遭司马昭杀戳。他尽管生命被扼...
从嵇康《养生论》看精神摄生 说起养生,首先大家都会津津乐道于时令进补,其次是健康饮食、运动健身。其实在我看来药补不如食补,食补不如神补。所谓“神补”就是精神摄生,修性。北魏嵇康,字叔夜,安徽宿州人。是当时著名的文学家,为“竹林七贤”之一。性好老庄,善音乐,精于养性之术。《养生论》是嵇康的养生名篇...
嵇康《养生论》 魏 嵇康 世或有谓“神仙可以学得、不死可以力致”者,或云:“上寿百二十,古今所同。过此以往,莫非夭亡者。” 此皆两失其情,试粗论之: 夫神仙虽目不见,然记籍所载、前史所传,较而论之,其有必矣。似特受异气,禀之自然,非积学所能致也。
嵇康养生论 原文: 世或有谓神仙可以学得,不死可以力致者;或云上寿百二十,古今所同,过此以往,莫非妖妄者。 此皆两失其情,请试粗论之。 夫神仙虽不目见,然记籍所载,前史所传,较而论之,其有必矣。 似特受异气,禀之自然,非积学所能致也。至於导养得理,以尽性命,上获千馀岁,下可数百年,可有之耳...